Σαν μία μικρή μαντεμένια στόφα

Ἀλλὰ

ὑπάρχουν πράγματα ποὺ ἀγνοοῦμε ἢ μᾶς ἀγνοοῦν 

Ἀφοῦ διαμαρτύρεσαι θὰ σοὺ πῶ

Βλέπω πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς

Πίσω ἀπὸ τὸ δωμάτιο ποὺ ἔχει πιάσει ρίζες

Τὸ σῶμα μου μία ὄμορφη κυψέλη

Τὰ χέρια ποὺ κλείνουν τὰ μάτια αἱμορραγοῦν πιθανότητες

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι σὰ μικρὲς καμινάδες

Κάποιοι μεγαλώνουν καὶ γίνονται φουγάρα πλοίων

Ἐνοικιάζουν τὸν πνιγμό τους στὸ πρῶτο τυχαῖο ναυάγιο

Ὁ Τιτανικὸς σὲ ἐπαναλήψεις

ἢ ἂν προτιμᾶς ἡ κοκκινοσκουφίτσα

ποῦ αἰῶνες τώρα παγιδεύει τὸν λύκο

μὲς στὴν κατακόκκινη πείνα της  

Κάποιοι

σὰν ἐμένα

δὲν μεγαλώνουν

Γίνονται χαριτωμένες μαντεμένιες στόφες

Καίγονται

καίγονται

καίγονται

κι ὅμως σχεδὸν ἀλώβητες σκουριάζουν

Εἶναι τὸ νερὸ

σὲ κεῖνες τὶς μικρὲς ἐλάχιστες κυψέλες τους κρυμμένο

Σοὺ τὸ εἶπα

Βλέπω πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς

Πίσω ἀπὸ τὶς ἱστορίες ποὺ ἀφήνουν τὸ ἀποτύπωμά τους

ὅπως τὸ φίδι ἀφήνει τὸ ἴχνος του στὸ φρέσκο γρασίδι

Πίσω ἀπὸ τὶς ἱστορίες ποὺ ἀφήνουν τὸ σημάδι τους

σὰν τὴν ἀνεξίτηλη ρωγμὴ τοῦ ἔρωτα στὸ πρόσωπό μου

Εἶναι δῶρο! 

Stuff like that, ὅπως λέει καὶ ἡ Helen ἀπὸ τὸ Salem
 

Ξέρεις ἐκεῖ ποὺ κάποτε

καίγανε

καίγανε

καίγανε

μικρὲς ὄμορφες ἀθάνατες στόφες


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" εκδόσεις Ιδεόγραμμα.

Ανώφελες δωροδοκίες

Οι αλλοτινοί μη αμαρτάνοντες με τα άσπιλα δάχτυλα
που δίσταζαν τις τραχιές κορφές των οροσειρών μου
να ψηλαφίσουν, συγκλονισμένοι με τα χέρια δεμένα στους χρησμούς στέκονται στους πρόποδες της ‘ισημερινής’ στεριάς καθώς κατεβαίνω από τους άπιαστους ουρανούς με το αριστερό χέρι πλειοδοτημένο σε έναν τυχάρπαστο μικρούλι θεό που έχει κουρνιάσει κάτω από την μασχάλη και ψιθυρίζει αμαρτίες στην γερασμένη αορτή. Tο δεξί χέρι κομμένο από τον αγκώνα και κάτω καγχάζει τις περιορισμένες κινήσεις των θεατών και της ξεμυαλισμένης κεντρικής φλέβας. Η επίπεδη γη είναι οφθαλμαπάτη που δίνουν απλόχερα τα βουνά. Αλλά τι σημασία έχουν οι 'γυμναστικές' επιδείξεις του ύψους;
Όλα αυτά συνέβησαν μια συνηθισμένη μέρα σ' ένα συνηθισμένο γυναικείο κορμί. Θα μπορούσε να είναι κάτι το εξαιρετικό αν οι θεατές είχαν τουλάχιστον όλα τα δάχτυλα τους στην σωστή θέση και αριθμημένα.

Πώς να ορίσεις επανάσταση με λειψά όπλα;
Ακόμα και όταν έχω δωροδοκήσει τον πρώτο θεϊκό θαυμαστή μου να ενορχηστρώσει θεαματική κατάβαση κάτι σημαντικό λείπει από την φαντασίωση του ποθητού σεναρίου. 

Υ.Γ.

Πόσο αίμα πρέπει να σπαταληθεί στους πετρόμυλους της πραγματικότητας για να πάρεις χαμπάρι
την ουτοπία;

Μαρία Ροδοπούλου

Adagio Last Act

Θα γλιστράς μακριά μου
και θα σκορπίζομαι
χωρίς προσομοιώσεις αυτή την φορά
θα φεύγεις
αφήνοντας ένα adagio αεράκι
αιωρούμενο πάνω στην νύχτα της μνήμης

Δεν κρυώνω από το τέλος
αλλά ριγώ στην σκέψη
πως κάποτε η ανάμνηση
θα διαβεί οριστικά
το κατώφλι της λήθης





από το βιβλίο "Εμπόδια Φτερά"
Μελοποιημένο από τον συνθέτη Alex Papadiamantis.
Τραγούδι Σύλβια Ευθυμίου

Να θυμάσαι

Να θυμάσαι να κοιτάς την απογυμνωμένη γυναίκα
με τα γερασμένα φώτα που τρεμοφέγγουν
μες από τα ερείπια των μαντείων της
Τις μαριονέτες που έχουν στήσει
grant entries στον θάνατο
με τις σκουριασμένες αρθρώσεις της
και τους μικροπωλητές που ξεπουλάνε όσο – όσο
όσα μέλη της ακόμα μπορούν να φαγωθούν

Να μην ξεχνάς όση ώρα κλείνεις την μύτη και το στόμα
για να μην σε παίρνει η μπόχα του τεράστιου παζαριού
να κοιτάς την γυναίκα που συντρίβεται
ανάμεσα στους αλλεπάληλους εφιάλτες

αλλά να καταπίνεις το βογκητό 

Αφού δεν μπόρεσες για κείνη να μιλήσεις
απλά σώπαινε και κοίταζέ την
καθώς πεθαίνετε μαζί
εκείνη απλήρωτη σαπισμένη πουτάνα

Και εσύ εικονικό πιστολάκι
φτιαγμένο μόνο γι αναίμακτες διαδηλώσεις

ούτε την χαρά της σκανδάλης δεν σου έδωσαν
όταν ξεφύτρωνες από την μήτρα της
το πολύ-πολύ μεθαύριο να σου κάνουν
ένα εορταστικό μνημόσυνο
όσο θα πίνουν όλοι εις υγείαν της αφλογιστίας σου


Μαρία Ροδοπούλου

Περιττές επεξηγήσεις

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς νόημα
σὰν τὸ μοναδικὸ τραγούδι ποὺ ἔμαθε
ἕνα κωφάλαλο παιδὶ
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ στέγνωσε στὰ περβάζια ὁ καιρὸς
Πεσμένες γέφυρες τὰ μάτια
πρόσωπο δὲν ἀνταμώνουν
Δάκτυλα ἑτοιμόρροπα οὔτε στόμα δὲν ἀγγίζουν
Ἀκατοίκητα τὰ κορμιὰ λησμόνησαν τὴν ἀνάγνωση
Τὰ ‘κᾶνε μούσκεμα ἡ ἀγάπη
κι ἀποχώρησε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι

Ἔτσι ὑπάρχουν οἱ πολιτεῖες χωρὶς σπαθιὰ
σὰν ποδήλατο ποὺ τοῦ ἔκλεψαν τὶς ρόδες
Τί νὰ τὸ κάνεις τὸ τιμόνι ἐὰν ἡ ταχύτητα σ ἀφήσει
Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις θὰ σοὺ πῶ
Εἶναι ποὺ μαχαιρώθηκαν πισώπλατα οἱ ἐλπίδες
Κι ὁ χρόνος μόνο κρίματα βελονιάζει
Ἔγινε ὁ σπαραγμὸς νωθρὸς
Ἀνήμπορος φύλακας εὐνουχισμένων ἡμερῶν
Θρύψαλα ἡ καρδιὰ μὲ ψίχουλα ταΐζει τὴν μονοτονία
Σὲ ἀντίστροφη μέτρηση τὰ ὄνειρα
Ὁ θάνατος δημοφιλὲς γαϊτανάκι
κι ἡ μήτρα μας δημοσία δαπάνη γεννᾶ νεκροὺς

Ἀφοῦ ἐπίμονα, φίλε μου, ρωτᾶς θὰ σοὺ πῶ

σὰν τὰ ναυάγια ποὺ ξεκουράζονται ἀμέριμνα
στὸ ὑπογεγραμμένο ἀναπόφευκτο
ἔτσι ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι χωρὶς Ἀνθρώπους


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές"

Υ.Γ.

Ξέρω πως συγκλονίζεσαι ανάμεσα στους φρεσκοσκαμμένους λάκους.
Ξέχασες όμως να διώξεις το χώμα από τα χέρια σου
πριν τρυφερά κι ανήμπορα δακρύσεις

Λήθαργος

Υπάκουοι στο εμβατήριο αμετάπειστης υποστολής
με κόκκινα μάτια και λευκά χείλη
σκυμμένοι στα πέτρινα λουλούδια
σκορπάμε τον τελευταίο πειρασμό
σε ατελέσφορη ανατολή

Ποια μνήμη θα γλυτώσει
 να βαδίζει ανάμεσα στα μνήματα
των λησμονημένων;

Ποιος θα αναζητά τις ναυαγισμένες πόρνες της ελπίδας;

Χειρότεροι κι από τους παγωμένους

εμείς που κείμεθα γκρίζοι
με την γλώσσα παγιδευμένη στην βαβυλώνεια πλησμονή

Καταδυναστευμένοι

καταδικασμένοι
στο ανάγνωσμα χθεσινού λήθαργου


Μαρία Ροδοπούλου

Περιορισμένες διαδρομές

Ένα κορίτσι τρώει κέικ λίγο πιο πέρα από τα σκουπίδια και
χαμογελάει ανύποπτο στην μητέρα του. Δεν το ξέρει ότι έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει. Ένας ηλικιωμένος προχωρά με σκυμμένα φρύδια,
ίδιος απαράλλαχτος με όλους όσους συναντώ καθώς περπατώ.
Ριγέ μπλούζα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, μοιραία αναπόφευκτη γνώση. Αυτός ξέρει ότι πεθαίνει, το ίδιο και η γριά με τα ζαρωμένα στήθια. Λίγη θάλασσα ανάμεσα στα βράχια που δέχονται αγόγγυστα το μαστίγωμα του ανέμου. Ένας επίδοξος φωτογράφος προσπαθεί να αποθανατίσει την αιωνιότητα ενώ έπρεπε τον εαυτό του να φωτογραφίζει. Γιατί κάποια στιγμή θα ξεχάσει ποιος ήταν. Με κοιτάει αδιάφορα αλλά εγώ ξέρω. Ξέρω πως και αυτός έχει αρχίσει να πεθαίνει μες στην αιωνιότητα που νομίζει ότι θα φυλακίσει.
Η ανυπαρξία είναι μια σταθερή κατάσταση εμείς απλώς μια μικρή ανωμαλία στην ευθεία γραμμή. Διαρκούμε λιγότερο από το πετάρισμα των βλεφάρων του κύματος πάνω στην στεριά.
Κάθομαι σε ένα βράχο χαζεύοντας τους αφρούς που βγάζει η θάλασσα. Ξέρω πως ποτέ δεν είναι θυμωμένη, χαρούμενη, οργισμένη, φιλική. Όλα αυτά που γράφουν οι ποιητές είναι απλά μια προσωποποίηση των δικών τους αισθημάτων. Η θάλασσα είναι τίποτα. Τυχαία. Όπως κι εγώ. Αυτή όμως έχει ένα πλεονέκτημα. Καπνίζω ένα τσιγάρο. Ίσως κάποια μέρα πεθάνω από αυτό. Ίσως πεθάνω από κάτι άλλο τελείως διαφορετικό. Ποιος νοιάζεται για τον τρόπο; Δεν υπάρχει ανώδυνο τέλος.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Τώρα τελευταία οι διαδρομές είναι χαραγμένες. Σημείο εκκίνησης, σημείο τερματισμού. Πάλι πίσω. Ίδιες εικόνες, ίδιοι άνθρωποι, ίδιος όγκος σκουπιδιών. Τα ίδια ανύποπτα παιδιά. Ένας γλάρος με κοιτά καχύποπτος και μια γάτα βιάζεται να κρυφτεί. Δεν είμαι επικίνδυνη, τους λέω. Δεν είμαι. Μόνο να, καμιά φορά κλαίω χωρίς να το θέλω.  Από την μέρα που άρχισα να πεθαίνω έψαχνα την αγάπη. Ίσως γι αυτό να ήμουν πάντα θλιμμένη. Γιατί όπως ήξερα με σιγουριά ότι πέθαινα έτσι γνώριζα πως ποτέ δεν θα ανακάλυπτα αυτόν που θα δεχόταν να πεθαίνει στο πλευρό μου. Γι αυτό και περπατώ ανολοκλήρωτη. Γι αυτό και έχω πια  περιορισμένες διαδρομές. Λίγα χιλιόμετρα ήμερης θλίψης με προορισμό τον θάνατο.
Το κορίτσι σκουπίζει τα χέρια του στο κόκκινο σόρτς που φοράει και κοιτάει την μητέρα του. Θέλει κι άλλο γλυκό. Εκεί δίπλα στα σκουπίδια. Ακόμα δεν ξέρει πως έχει αρχίσει να πεθαίνει. Χωρίς ποτέ να βρει τι είναι αυτό που της λείπει. 

Μαρία Ροδοπούλου

Λίγο πριν την 'αναβάθμιση'

Οι ώρες πεθαίνουν ανελέητα
εδώ στην εξορία της αλήθειας
Επιθετική μοναξιά
που μας κάνει να υπνοβατούμε
χωρίς οίκτο και με ακονισμένα δόντια
πάνω στα μεταλλαγμένα όνειρα
Πλαγιάζω με την φρίκη, αγάπη μου,
και ξυπνώ παγωμένη
Κοιτάζω από μακριά
τις αριθμημένες συναντήσεις
τις καταχωρημένες αλφαβητικά αναμνήσεις
Με πληγώνουν οι ανύποπτοι της ανάγνωσης περαστικοί
Δεν ξέρω πόσο εύκολα μεταδίδεται η αδιαφορία
απ΄ ότι έμαθα πλήττει πια όλη την σάρκα 
αλλά η αναβάθμισή μας από αρρώστους
σε θανατοποινίτες
αναπόφευκτα φέρνει το ζήτημα του χρόνου
στα πρώτα έδρανα της σκέψης 
Δεν πανικοβάλλομαι και προσπαθώ λογικά
ν’ αποφασίσω κι ας νιώθω βαθιά χωμένα
στα μπράτσα  τα δηλητηριώδη νύχια
του φόβου
Όμως όλο και πλησιάζουν οι δείκτες του ρολογιού
την νέα  προαγωγή
και δεν ξέρω αν προλαβαίνω να σου πω
πόσο πολύ σ αγάπησα και πόσο πόθησα
τις καστανοπράσινες λίμνες των ματιών σου
πριν προαχθούν σε νύχτα



Μαρία Ροδοπούλου

Αναπάντεχη

Πιο μακριά από τις φλέβες
που το ψέμα
κυκλοφορούν
σε έκτακτη επείγουσα ονείρωξη
Πιο πυκνά κι από τα δάση
με τα ριγμένα φύλλα
κι ας καλύπτουν αριστοτεχνικά
την εφήμερη σάρκα
Πιο άγρια από τους πάγους
με τα μετανευστικά ράμφη
σε εγρήγορση πείνας

Έξαφνα
όπως ο θάνατος
στο σοκάκι βρώμικης πόλης
Όμορφη
σαν την ζωή του Γερανού
στις αχαρτογράφητες λίμνες
Αινιγματική παρίας
θυμίζω την αριθμητική
στο παιδί του τελευταίου θρανίου

πιο πολύ
ακόμα περισσότερο
από την διαφήμιση των εποχιακών θιάσων
άπειρα διαστήματα
μεταξύ πράξης και πραγματικότητας

Μεσημέριασε, θαρρώ, και το βράδυ ανασαίνει στα μάτια μου

Είμαι εδώ

ανεξιχνίαστες αποστάσεις μακριά
άλυτη θηριωδία της μοναξιάς
αναπάντεχα  ετοιμοθάνατη

αναπόδεικτος  αλγόριθμος θνητών παιγνιδιών

Εσύ;


Μαρία Ροδοπούλου

Αναβολή

Θα κάνεις κούνια τώρα
σ εκείνο το συννεφάκι
αφήνοντάς με ημιτελή βροχή

Πότε σκόνταψα στην μυρωδιά σου;
Χαμπάρι δεν πήρε
ο συναγερμός της αυταπάτης

Θα γελάς τώρα
κλείνοντας τα μάτια
μπρος στο εκθαμβωτικό λευκό
του μικρού νέφους
αφήνοντάς με
στην υποθετική ‘ανεφεύρετου’ καιρού

Μία πλήρως εξαρτημένη βροχή 
από τα καμώματα εποχικών νεφών
 Μελαγχολική προσδοκία
θ’ αναβληθώ γι άλλη φορά

Σύρε με λοιπόν
εάν θυμηθείς
στην επόμενη απειλή θύελλας
ως εκκρεμότητα υγρασίας


Μαρία Ροδοπούλου


από το βιβλίο "Εμπόδια Φτερά" εκδόσεις Vakxikon.gr

Άτιτλο

Kι όμως θα έρθει η στιγμή που όλη τους η ζωή θα είναι ένα δικό μου υστερόγραφο. Φαντάσου, αγάπη μου, πως θα τους αντιμετωπίζω  με αστειότητα και με μια ελαφρότητα που συνήθως χαρακτηρίζει το κοινό των μουσικών ταβερνείων. Ή ίσως λίγο πιο επώδυνα αλλά μόνο λίγο όπως ο δρόμος δέχεται με καρτερικότητα τα αποτυπώματα από τα λάστιχα των αυτοκινήτων.  Παροδικά, ελαφρώς ενοχλητικά φαινόμενα. Καταδικασμένα να σβηστούν στον βαθύ, αφανέρωτο ορίζοντα. Θα παραπέμπω την λαστιχένια γκρίνια τους στην πέτρα που μ’ έχτισε υπομονή. Λιωμένο συνθετικό υλικό θα κυλάει στα μπράτσα μου αλλά στις φλέβες δεν θ’ ανακοινώνει άφιξη. Τους εξοργίζει το πάθος μου. Τους αφανίζει το μίσος. Αλλά δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να χάνεσαι χωρίς κέρδος. Έτσι κάπως θα απαλλοτριώσω τ' όνομά τους από την ανθρωπότητα. Για κάθε δρόμο που θα σφραγίζουν εγώ εκατό πάνω στο σώμα μας θ’ ανοίγω και ποτέ δεν θα τους μισήσω. Εξάλλου από την αρχή κληροδότησα τα σύμφωνα στους αναιμικούς ασήμαντους και χάρισα στους νεκρούς τα φωνήεντα. Δεν χρειάζομαι το λεξικό τους για να ξεκινήσω αγάπης αιματοχυσία. Ούτε γύψο για να θεραπεύσω την τσακισμένη γραμμή των χειλιών μου. Δεν είμαι ο γελωτοποιός τους. Δεν έχω ανάγκη τεχνητής πανάκριβης παλέτας για να δακρύζω. Έμαθα μόνη μου να κλαίω ακόμα και όταν ο ήλιος φωτίζει άπλετα το πρόσωπό μου. Και δεν θα βρεθεί ανάμεσά τους ούτε ένας να με κατηγορήσει πως δέχτηκα να περισσεύω σαν αδιάφορη αμαρτία στα μάτια τους. Δεν ξέρω αν το τέλος είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά όμως αισθάνομαι ανάλαφρη. Όπως ένα αερόστατο που κόβει το σχοινί και πετάει όλα τα βάρη από πάνω του. Ή ακόμα καλύτερα σαν το παιδί που με επιμονή κάνει την πρώτη του βόλτα με ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.
Και δεν θ’ αναρωτιέμαι αν υπάρχεις. Αφού σ’ ονειρεύτηκα. Κρατούσες στα χέρια σου ένα μαντήλι και είχες βαλθεί να σβήνεις όλες τις παραπομπές που έφερνε το σώμα μου μετά από την βαριά αρρώστια που προκάλεσε η γνώση. Το γεγονός ότι ήταν μάταιη η προσπάθεια δεν ακυρώνει την ύπαρξή σου. Ακόμα κι αν χαθείς στην ομίχλη των αναμνήσεων θα συνεχίσω να νιώθω ανάλαφρη κι απαλλαγμένη από τις σιδερένιες, αιμοδιψείς πεταλούδες που έχουν υπενοικιάσει τους καρπούς μου.

 Σιγά μην φοβηθώ την ανυπαρξία τώρα που γεύτηκα την ύπαρξή τους.


Μαρία Ροδοπούλου

Επαρχιώτικη στιγμή

Επαρχιώτικη στιγμή
στην παιδική χαρά της κοσμικής ώρας
Ξεδιπλώνομαι
παλάμη κοινής χρήσης
Υψώνομαι αυτοκρατορικός δείκτης
Κανείς δεν δίνει σημασία
στο φαγωμένο νύχι
merry go around
τα λιθοβολημένα δάκτυλα
αλλά υπάρχει μια γυναίκα
Επαρχιώτισσα φούστα
με σκονισμένα τα βολάν της άνοιξης
Σ’  αλλόκοτες ώρες κλαίει
και ξυπνάει τις άδειες τραμπάλες
Γαβγίζει ασταμάτητα τον κόσμο
φιλάει σιωπηλά τ’ αστέρια
κάνει έρωτα με τους λύκους της αυγής
Έπειτα ρίχνει σε λήθαργο
τις κραυγές τους
Πεθαίνει
σφαδάζοντας στους πόνους
λαθραίοι καθρέφτες
βυθίζονται με ταχύτητα σπαραγμού
στο  έρημο στρατόπεδο του κορμιού της

Μαρία Ροδοπούλου

από την ανέκδοτη συλλογή "Υποστολή Φωτός"

Εμπόδια Φτερά

Η Μαρία Ροδοπούλου σε συνεργασία με τον συνθέτη Alex Papadiamantis σε ένα μοναδικό βιβλίο ποίησης και μουσικής από το Vakxikon.gr. Διατίθεται δωρεάν σε ψηφιακή και έντυπη έκδοση. Η έντυπη έκδοση η οποία περιέχει και το cd Silence του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων από 23/9/2013 στα βιβλιοπωλεία

Έναστρον
Λεμόνι
Πρωτοπορία
Επίκαιρα.

Την ψηφιακή έκδοση θα την βρείτε εδώ



* Το εξώφυλλο είναι του Ματθαίου Ματθαιάδη


Rainfall  extra bonus track from the cd "Silence" inside the printed book

Στα πρόθυρα της αλήθειας

Κι εγώ
μικρή αόρατη  αποθήκη
στο παγωμένο δάσος
Ανέπαφη
ούτε μια χαραματιά  στα μπράτσα
μήτε ένα σκάσιμο στα μελανά μου χείλη   
Οι διάδρομοι στρωμένοι
με τις πατημασιές εκείνων
που με κατοίκησαν
χωρίς να με μαλώσουν
Φαίνομαι μόνο
στην ακινησία της απουσίας
Τα παράθυρα
έχασαν την οσμή τους
θάνατο ποθούν
σφαλιστά
υποταγμένα
στην αοριστία των ημερών
Η μοναδική πόρτα
σταυροπόδι θρηνεί τον νεκρό απεσταλμένο
Σκεπασμένη ντροπή
ταριχευμένο φίδι καρφωμένο
στα θηλασμένα στήθια
Μεθύστακας χρόνος
σωριασμένος στα σκαλοπάτια
Ένα φυλλαράκι όνειρο ζητώ για να καλύψω την ανάσα του

Είναι σκληρή η ιστορία με προπληρωμένο τέλος



Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" εκδόσεις Ιδεόγραμμα

Dolores

Ο ήλιος
παρόλο που τον είχαμε πνίξει το προηγούμενο δειλινό
στο Λιβυκό Πέλαγος
αφού πρώτα τον είχαμε μεθύσει με τους χυμούς
που έτρεχαν άφθονοι από τα πρόθυμα χείλη της σελήνης
μάρτυς μου οι καρφιτσωμένες στα στήθια μου γαρδένιες
του τελευταίου εραστή μου,Ivan
δεν είχε βάλει μυαλό
Ανέβαινε γοργά τα γαλάζια πατώματα του ορίζοντα
πατώντας πάνω στις στέγες της αόρατης Σμύρνης
και από εκεί έκανε βουτιά στην υποταγμένη θάλασσα
Μόνο η μυρωδιά των καμένων μπαχαρικών
έφτανε δυνατή στα ρουθούνια μας
και το κορμί της Maria που ξεψυχούσε
πλημμυρισμένη οδύνη
μας ξεδιψούσε από την οργή της απουσίας

Η Dolores

χρυσοκάστανη ερωμένη του Norbou
που κείτοταν λίγο πιο κει έχοντας στα δόντια του
μια σκισμένη δαντέλα


είχε ξαπλώσει ράθυμα στις πέτρινες πλάκες
και έγλειφε με την ροζ γλώσσα της
τα δάχτυλα των ποδιών μου
Το ξεθεωμένο κόκκινο μαντήλι της
έμπηγε τα καρφιά του στην σάρκα
αλλά το αίμα έπαιζε κρυφτό με τον πόνο

Κανείς μας δεν ξαφνιάστηκε
από το συριχτό θόρυβο που έκανε η φωτιά
όταν άρχισε να γευματίζει ηδονικά τα πόδια μου

Εξάλλου όλη νύχτα χορεύαμε flamenco
στις ξύλινες στέγες του ονείρου
που εγκατέλειψε η Maria μεταλαβαίνοντας θάνατο



Μαρία Ροδοπούλου

Κρητικό Πέλαγος : αγναντεύοντας την ανατολή

Fuckin' Fog

Τα μαύρα οχήματα με τους λευκούς καθαριστήρες
η γαμημένη ομίχλη στους δρόμους
στο διάβολο τα περιορισμένα φώτα των περαστικών
ένας μικρός λεκές, κύριε, στα ροζ βρακιά του κόσμου
συγνώμη που χαλάω την συμφωνική σου ανεμελιά
μπορώ να σου δείξω όποτε θες το συμβόλαιο
όταν αισθάνεσαι καλά θα υπογράψεις
Απολογούμαι για την ελαφρότητα του παιδιού
που κυβερνάει την γυναίκα με τα άσπρα μαλλιά
Δεν πρόλαβα να αποφοιτήσω της συμβουλής
σκέφτομαι τα κλαδιά
όχι τις ρίζες
Τα χέρια, κύριε, με πληγώνουν
κλείνω τα μάτια και τους βλέπω
και βλέπω το τσεκούρι που στάζει πετσοκομμένο χώμα
αυτά βλέπω , κύριε
Ένα πουλί παγιδεύτηκε μες στο σπίτι
πάνε χρόνια τώρα
στην αρχή κελαηδούσε ανυπόμονο
μετά έκλαιγε απαρηγόρητο
τώρα κάθεται αμίλητο στην δεξιά γωνία
του ψηλότερου ταβανιού
η σιωπή είναι η εκδίκηση μηνύουν τα μάτια του
το ίδιο και η φλέβα που τρέχει κατά μήκος
του μπράτσου
από τον αγκώνα μέχρι τον καρπό
από τον καρπό μέχρι την γραμμή ζωής
από την γραμμή ζωής μέχρι τον αφανισμό
κι αν δεν με πιστεύεις
είσαι πάντα ευπρόσδεκτος
εδώ δεν κρατάμε ακονισμένα μαχαίρια
Ποτέ δεν μας αγάπησε ο γρήγορος θάνατος 


Υ.Γ.

Τα κλαδιά
που βγήκαν από το κρέας που περικυκλώνει την ψυχή μου
με λαβώνουν, κύριε
Μόλις απαλλαγώ από την καταναγκαστική κληρονομιά
με άψογα κεφαλαία θα σου δώσω τον Λόγο



Μαρία Ροδοπούλου

4:48 Psychosis by Sara Kane

Στο ηλεκτρονικό περιοδικό τεύχος 22 του Vakxikon.gr 
το 4:48 Psychosis της Sara Kane. Μετάφραση Μαρία Ροδοπούλου.

Απόσπασμα

"Νιώθω πως μέλλον δεν υπάρχει. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο.
Βαρέθηκα τα πάντα. Είμαι απογοητευμένη με όλα.
Είμαι μια πλήρης αποτυχία.
Είμαι ένοχη.
Τιμωρούμαι.
Πόσο θα ήθελα να με σκοτώσω.

Κάποτε έκλαιγα αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ πια να κάνω.
Δεν με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι
Δεν αποφασίζω.
Δεν τρώω.
Δεν κοιμάμαι.
Δεν σκέφτομαι.
Δεν μπορώ να ξεπεράσω την μοναξιά μου
Τον φόβο μου
Την αηδία μου
Είμαι χοντρή
Δεν μπορώ να γράψω.
Δεν μπορώ να αγαπήσω.
Ο αδερφός μου πεθαίνει, ο εραστής μου πεθαίνει.
Εγώ τους σκοτώνω.
Γοργά προχωρώ προς τον Θάνατο.
Τα φάρμακα με τρομοκρατούν
Δεν μπορώ να κάνω έρωτα.
Δεν μπορώ να γαμήσω.
Δεν μπορώ να είμαι μόνη.
Δεν μπορώ να είμαι με άλλους.
Οι γοφοί μου είναι πολύ μεγάλοι.
Αντιπαθώ τα γεννητικά μου όργανα

Στις 4:48
Όταν θα με επισκεφτεί η κατάθλιψη
Θα κρεμαστώ στον ήχο της ανάσας του ερωμένου μου"

Μην κλαις

Τουλάχιστον υπήρχε ο φεγγίτης
Κάποτε την κοιτούσε
σαν μονόφθαλμο τέρας
άλλες φορές δάκρυζε για ‘κείνη
θλιμμένη ανάπηρη Μαντόνα
Άσπριζαν τα δάκτυλα
οι κόμποι τους
βότσαλα ξεπλυμένα
χωρίς αποτυπώματα
Η ομορφιά είναι
ό, τι δεν έχουν τα χέρια μου αγγίξει
Εδώ υπάρχει πάντα νηνεμία
Δεν έχουμε ανάγκη από κυματοθραύστες
Απλώνομαι
λάδι στο νερό τους
Μουχλιάζω επικίνδυνα μεταξύ των παραλληλισμών
Εκείνη μεγαλώνει μακριά από καθρέφτες
Κολυμπάει σε χωράφια γεμάτα στάχυα
Ούτε στα όνειρα
δεν περπατά
Οι πατούσες της πληγώνουν το σπίτι
Στρέφει το βλέμμα
Κάτι κοκκινίζει άσχημα
Μην κλαις, Μαρία
Ποτέ δεν είναι αργά ποτέ δεν είναι νωρίς
Ο μικρός μοχθηρός εαυτός μου ανάσκελα περιμένει
Το παιδί στέκεται στην άκρη του κρεβατιού
Σαπίζει μόνο του
όπως η μητέρα κάθε που ετοίμαζε φαγητό
Κοίταζε τον μοναδικό φεγγίτη
Κάποτε την κοιτούσε σαν μονόφθαλμο όνειρο
άλλες φορές έκλαιγε για χάρη της
θλιμμένη μισότυφλη Παναγία
Μην κλαις, Μαρία
ντυμένη από την κορφή ως τα νύχια προορισμό
θα μπω στην Ιερουσαλήμ τους
Περπατώντας γυναίκα
θα τάξω στους ναούς τα λέπια μου


Μαρία Ροδοπούλου

"Είμαι Πολλές" Ιδεόγραμμα 2013