14 Αυγ 2011

Τοξικά και άλλα ακαθόριστα

Ταξίδι μακρινό
η νύχτα
Στις ασθενείς σκιές τα δάκρυα της ερήμου
Σε ανάπαυση διαρκείας το φως
Κληρονομικό δικαίωμα η μοναξιά
ή την κέρδισες με άδικα μέσα;
Γραπώνεσαι στις ψευδαισθήσεις
ή στα λάθη
Να με χειροκροτήσω τώρα ή να περιμένω;
Κωπηλατείς αργά ανάμεσα
στα ομοιώματα
Ποτέ δεν είδες πίσω από το βέλο

Η πιο βαριά αποσκευή ο ουρανός
προσωρινό νεφέλωμα στο άπειρο
εσύ
βαγονάκι περιορισμένων διαδρομών
Μόνιμος δορυφόρος τοξικών ονείρων
Σκοτώνεσαι στ αδιέξοδα
Το επόμενο βράδυ
ξυπνάς πάλι
με την ίδια δηλητηριασμένη επιθυμία

Εκείνη
θολή φιγούρα
στον μακρινό λόφο
και εσύ
απομεινάρι ελάχιστου βυθού
ξεσκονίζεις τα μολυβένια στρατιωτάκια
μιας μάχης που δεν έγινε

Δεν θα τολμούσες να δαγκώσεις
το μοναδικό όνειρο
που σε τρέφει


Μαρία Ροδοπούλου

5 Αυγ 2011

Στην γυάλα

Κλεισμένη σε γυάλα με υάκινθους ανασαίνει από τις πληγές
Σαν μεγάλο λυγερό αλλά κατά ένα περίεργο και θαυμαστό τρόπο δυσκίνητο ψάρι
Αποτέλεσμα πολλών διασταυρώσεων, ξέρει ότι δεν είναι μοναδική στο είδος της

Αργοπορημένοι διαβάτες την προσπερνούν με στόμα επιδεικτικά ανοιχτό

Ένας ιερέας
Ένας πολιτικός
Ένας λογιστής
Ένας δαίμονας
Ένας άντρας
Ένας πατέρας
Ένας εραστής

Ένας Θεός πατέρας παντοκράτορας και ποια είναι αυτή πέρα από ένα μικρό,
θηλυκό και καθόλου ξεχωριστό αμφίβιο

Θα μπορούσε φυσικά να τους ξεχωρίσει
αλλά σφύζουν όλοι από την ίδια καταραμένη υγεία
Δάκτυλα μεταχειρισμένες λέξεις αγκώνες χωρίς ρίζες
και μια γλώσσα που δεν ξέρει σε ποιο στόμα να πνιγεί
Δυο – τρία σκιάχτρα την χαιρετούν στρατιωτικά

Το παιδί στο πλάι της σαπίζει

Κουβαλάει στην ράχη του τα μαλλιά της
δεύτερο χέρι ημέρες σεμνότυφα γόνατα
η ζωή αραιή σε κεσεδάκια γιαουρτιού

Κίτρινος ουρανός και ένας επισκέπτης κολλάει την περιέργειά του στο τζάμι
Εκείνη κολυμπάει αργά μακριά του

τα χρονικά μιας απόστασης

Ολοστρόγγυλη γυάλα
χωρίς γωνίες
η ντροπή δεν ξαποσταίνει
Ταΐζει την ξεδοντιασμένη λύπη χυλό
Μισεί τα νεκρολούλουδα
Από μέσα τους ξεπηδά κοράκι σαρκοβόρος φόβος

Κάποιος πιάνει σφιχτά την γυάλα και την κουνά πέρα δώθε
Προσπαθεί μάταια να κρατηθεί
Όπου γυρίζει έρχεται αντιμέτωπη με το πρόσωπό της
Το παιδί στο πλάι της βήχει σκοροφαγωμένα φέρετρα
Χαμογελάει φρικτά

«ουδέν νεώτερον από τους καθρέφτες» της λέει με νόημα

Εκείνη κλείνει σφιχτά τα μάτια
Δεν θέλει να βλέπει
Γυμνοσάλιαγκες απόπειρες κολλούν στο τζάμι
Το παιδί πηδάει έξω από την γυάλα
Την κοιτάζει λυπημένο
Το παιδί σαπίζει έξω της
Η φωτιά θα ήταν μια λύτρωση
Εκείνη είναι νερό
Το παιδί σαπίζει μακριά της

Η αντανάκλαση μοναδικό εμπόδιο


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive