Και δες τελικά
Ανταμείφθηκε η υπομονή μου

Έλαβα το χειροκρότημα

έστω κι αν ήταν μεσημέρι
κι ολοφύρονταν τα τζιτζίκια , ω με τι χαρά

Τι κρίμα

Ήταν τ' αυτιά μου βουλωμένα
με βρώμικο βαμβάκι
και το στόμα
σκουλήκια χώμα χορτασμένο

Αλλά πιο πολύ με λύπησαν τα μάτια μου
Ορθάνοιχτα στην άρνηση παρέμειναν

Τα φτυάρια όμως τι όμορφα που τραγουδούσαν
καθώς ο κόσμος γύρω μου
για με θρηνούσε
και με θέρμη την τελευταία πράξη μου
χειροκροτούσε



Μαρία Ρ.

Επί Πιστώσει ...

Μην ξεχάσεις να ντυθείς στρατηγική νυκτός.
Στην εταζέρα τα μπουκαλάκια με τις πολύχρωμες χημικές πεταλούδες στην σειρά.
Κατασκευασμένοι στρατιώτες μου, στοιχηθείτε κατ’ ύψος, μέγεθος καταστροφής
και πλάτος λύτρωσης.
Δεν σου αρέσουν τα ατυχήματα εκ περιστροφής
και εθελοντικού σχεδιασμού τρίτων.
Μοιάζει λίγο με την πισίνα του δήμου σου.
Δέκα ευρώ το μήνα και κολυμπάς ελεύθερα μαζί με όλες τις επικυρώσεις θηλυκών γεννήσεων.
Παρακάμπτεις αυτές που εκτελούν μακροβούτια όταν εσύ νωχελικά
κάνεις ύπτιο στο χλιαρό νερό της ομοιότητας.
Βέβαια κάποιες φορές δεν αντιστέκεσαι.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κάθεσαι στον πάτο της κρατώντας αγκαλιά μια αρμαθιά κλειδιά.
Εξισορροπείς την βύθιση.
Στέκεσαι σε μια από τις 4 γωνίες
– είσαι η έξτρα που απέρριψε η αρχιτέκτων κοινωνία λόγω ανεπαρκούς διάγνωσης
της αντοχής των υλικών σου και ελεύθερα ανασαίνεις το χλώριο
που τόσο φτηνά νοικιάζεις τον μήνα.

Έτσι είναι..
Ο αργός θάνατος είναι πάντα επί πιστώσει


Μαρία Ρ.

Εκείνη στην μαύρη άμμο σωριασμένη
χάιδευε τα πλάσματα που χώνανε το πρόσωπό τους ανάμεσα στα πόδια της μυρίζοντας το εφηβαίο της. Φωνές ευχαρίστησης μα και ντροπής έβγαζε όταν κάποιο από αυτά την δάγκωνε στο μηρό κόβοντας κάθε φορά και ένα μικρό κομμάτι σάρκα.

Κι εγώ στεκόμουν στην άκρη
χωρίς ούτε μια ουτοπία να βαστώ στα κλαρένια χέρια μου. Ούτε μια γη απάτητη δεν είχα να προσφέρω. Με λυγισμένα μάτια την κοιτούσα ,
μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ξέπλεκα μαλαματένια μαλλιά. Το αδύνατο κορμί της,
ντυμένο μόνο με ένα ζευγάρι βρώμικα γαλάζια εσώρουχα, ήταν γεμάτο χαραγματιές.
Στο λεπτό της χέρι βαστούσε ένα σκουριασμένο ξυραφάκι και κάθε τόσο τραβούσε οδυνηρές γραμμές πάνω στο σώμα της. Ένα ζωντανό βιτρώ πόνου. Κάθε που μια στάλα αίμα έπεφτε από πάνω της, ένα αλλόκοτο ζώο ξετρύπωνε από τα σκασμένα χείλη της. Ρούφαγε με απληστία τον χυμό γλείφοντας με την τραχιά του γλώσσα την πληγή και μετά έσκυβε το μικρό αγκαθωτό κεφάλι του θλιμμένο που τέλειωσε η αποστολή του και ξανακρυβόταν στο στόμα της.

«Ψάχνω το όνειρο μέσα μου» είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της

«Μου είπαν πως μόνο όταν όλο το αίμα χυθεί θα καταφέρω να το βρω. Αλλά βλέπεις είναι αυτό το μικρό ζώο που γεννιέται από το στόμα μου κάθε φορά που κόβομαι και ξαναφέρνει πίσω τους χυμούς που χάνω.

Και δεν μπορώ να μην θυμάμαι τον ιερέα που εξομολογούσε τις μικρές μας αθωότητες φορώντας τα λευκά του άμφια
για να τυφλώνει τα ασήμαντα πάθη
και να προσπερνά ανυπέρβλητα μυστικά.
Ναι, εκείνος ήταν που μας έλεγε παραμύθια για την κόλαση. Τι ανόητος!
Ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι η πραγματική κόλαση είναι η επανάληψη» ...



"Ισιδώρα - Το Δένδρο που περπατούσε"


Μαρία Ρ.

Ο Δαυίδ με την ροζ κορδέλα

Προσπαθείς τόσο σκληρά να κρατήσεις τις ισορροπίες. Μου θυμίζεις την πέμπτη εποχή που ενωμένες κρατά τις υπόλοιπες 4. Μπορεί να δακρύζεις, μπορεί να ματώνεις. Να μένεις απένταρη από συναλλαγές και αισθήματα. Να ξεμένεις από χορηγούς και υποστηρικτές. Είσαι του Τειρεσία η αγαπημένη, των AΤΜ η καταζητούμενη. Ο Ζορό της χρεωκοπίας με κόκκινο στα χείλη κραγιόν, και ας σε παραμονεύουν οι Ρωμαίοι φρουροί του Ιησού στο επόμενο σταυροδρόμι. Ο Ρομπέν σου στέλνει την αγάπη του αλλά μόλις νομιμοποιήθηκε και με θλίψη
σου αναγγέλει πως η Μοργκάνα αυτοκτόνησε στ’ απόκρυφα χείλη σου. Όλοι οι χρησμοί θαμμένοι κάτω από τα ερείπια αρχαίου μαντείου. Μπορεί να έμεινες ορφανή από προφητείες και πιθανότητα ξεγελάστηκες από υποσχόμενους γυρισμούς. Αλλά δεν έχεις επιλογή . Είσαι ο γόρδιος δεσμός των καιρών. Γεννήθηκες με το σύνδρομο του Δαυίδ. Μόνο που εσύ φοράς ροζ κορδέλα στα μαλλιά . Οι πέτρες σου παρασύρθηκαν με τον πρώτο κατακλυσμό και τελικά έμαθες να παίζεις ανταρτοπόλεμο για να σε παίρνουν στα σοβαρά.

Τα απογεύματα είναι που σε πιάνει πυρετός. Τώρα που έχουν αρχίσει τα βράδια να μικραίνουν και η ηχώ ζητάει επίμονα ακρόαση. Η ώρα σκοτώνει τον χρόνο ασυναίσθητα αλλά είναι αθώα γιατί ποτέ δεν φονεύει. Bαδίζεις γρήγορα με το σκοτάδι στο κατόπι σου.

Τα πρωινά σου είναι μισθωμένα από την ανάγκη , οι νύχτες δανείζονται στον ύπνο και έτσι μόνο τα απογεύματα έχεις την ελευθερία να νιώθεις άρρωστη. Από τις 5 μέχρι τις 8 κατασκευάζεις ασθένειες, ελπίζοντας ότι κάποια από αυτές θα σε σκοτώσει το πολύ μέχρι να έρθει το επόμενο απόγευμα. Αν πάλι όχι, συνεχίζεις μέχρι ο επόμενος χειμώνας να σε ξυπνήσει από την ανοιξιάτικη νάρκη και να δακρύζεις πάλι νιφάδες παραίτησης. Και να τεντώνεις την σφεντόνα, ανήμπορη, ενάντια στον χρόνο Γολιάθ.


Μαρία Ρ.

False D.N.A

Στο διάβολο η τρυφερή ανθρωπιά σας
ή αν προτιμάτε
στα τσακίδια η καθρεφτισμένη ανάποδα μούρη σας

Πάνω απ΄'ολα την ειλικρινή αγάπη του συνανθρώπου κατοικίδιο
φοβήθηκα...

Τι γίνεται όταν τις νύχτες δεν μπορείς να σταματήσεις ; ρώτησα σκουπίζοντας τις ματωμένες παλάμες στο ξεβαμμένο τζήν. Κανείς δεν πρόκειται αύριο να το βρεί. Θα είναι το τιμητικό δείπνο της φωτιάς που αναμμένη μέρα βράδυ στο ταβάνι μου ζει.

Όπως ο θάνατος, μου απάντησε αφηρημένος,...όταν δεν σταματάς εσύ, βρίσκει την στάση που κατεβαίνεις. Θανατηφόρο G.P.S, κάγχασε.
Είναι αυτή η πόλη που αλλάζει πρόσωπο, σαν εξελισσόμενο είδος. Άλλo ένα κομμάτι στην αλυσίδα μεταλλαγμένου D.N.A ανθρώπων. Και τα βράδια είναι που μεταμφιέζονται οι γωνίες και οι δρόμοι. Ο φόβος που ποτέ εσένα δεν απασχολούσε ξάφνου καλύτερος φίλος σου διαφημίζεται. Κλείνεις το τηλέφωνο όμως εκείνο συνεχίζει να χτυπά. Μπορείς τα πάντα να αρνηθείς, αλλά τι θα κάνεις με τις αναπάντητες κλήσεις;
Και ξαφνικά δεν είσαι εσύ, όχι δεν είσαι. Είσαι αυτός που έχεις το σώμα μου, τις ανάσες μου, τις μνήμες μου αλλά δεν είσαι εγώ.

Αλλά ονειρεύομαι την πόλη που δεν χρειάζεται τα βράδια για να κρύβεται. Εκείνη την πόλη που δεν έχει ανάγκη να ξεχειλώνει τις απαιτήσεις των άλλων για να χωράει το μικρό, τρυφερό Εγώ της, αντιγύρισα ρουφώντας το δάχτυλο που πονούσε από το πάτημα της σκανδάλης.

Όμως εκείνος συνέχισε να στρώνει τις σανίδες στο μυστικό, ασήμαντο έγκλημά μας χωρίς να απαντά.

Τελικά τι γίνεται όταν δεν μπορείς να αναβάλεις το σκοτάδι; απόσωσα κοιτώντας τις γάμπες της νεκρής πουτάνας που ξεπρόβαλλαν από την πόρτα του σκοτεινού μπάνιου.

Η φωνή του αντήχησε απόμακρη ανάμεσα στα γυμνά της μπούτια , έφταιγε η βαθιά τζούρα ηδονής νεκρού στα πνευμόνια του

«well, baby, eventually you get used to it ...»

Γλείφω τα δάκτυλα της συνήθειας αφήνοντας το σπέρμα τους να κυλάει στο πηγούνι μου. Κάποτε τις φωτεινές μου ρώγες θ’ απαντήσουν ...


Μαρία Ρ.

όχι ότι δεν μου αρέσει το γλείψιμο από ξένες γλώσσες...
Και αυτός είναι ένας κόκκος προσθετικός στο δικαίωμα
να επιβάλλετε ποινή αφορισμού

Όμως έχω μια γραμμή υπεράσπισης
Είδα τα στόματά σας να φιλοξενούν
πρόθυμους ένοικους πεοθηλασμού και να κατηγορείτε
την αύξηση του Φ.Π.Α για την προσέλευση

(τα μπουρδέλα κρατούν τις τιμές χαμηλές λόγω ανταγωνισμού)

αχ πόσο λατρεύω τα μικρά γελοία ατοπήματά σας...

Ελευθεροτυπία - Κριτική Βιβλίων

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=140303

Το βιβλίο των Νεκρών
«Ο Όγδοος ορίζοντας»

Σειρα Σκιές εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομες Σ.62,

Η κόλαση του Δάντη , ο Ιερώνυμος Μπός , ο Οιδίποδας του Σοφοκλή λίγο πριν βγάλει τα μάτια του , η Μήδεια του Ευριπίδη , πολύ μετά τον φόνο των παιδιών της , συναντιούνται σε αυτό το μυητικό ταξίδι αυτογνωσίας προς τα εσωτερικά πεδία του μύχιου Εγώ , εκεί που ο σπινθήρας του Θείου περιμένει να τον ανακαλύψουμε . Και η αποκάλυψη δεν αργεί :

Το μόνο που χρειάζεται
είναι τα θνητά σου μάτια να αποποιηθείς
και να κάνεις το ταξίδι εντός σου
μόνος και γυμνός όπως εγεννήθεις
με ένα μόνο πόνο και ένα κλάμα δυνατό
ν’ ανακαλύψεις τον Άνθρωπο ,
αυτόν τον χαμένο ορίζοντα

(σ.61) Η Μαρία Ροδοπούλου που «γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα με τον σύντροφο της και τα δύο τους παιδιά. Το 1987 τελείωσε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τότε εργάζεται ως αναλύτρια-προγραμματίστρια

εμπορικών επιχειρήσεων». Όπως γράφει στο «αυτί» του βιβλίου , «είναι λάτρης της θεατρικής ποίησης και της σκοτεινής πλευράς των παρασκηνιακών δρώμενων. Αγαπημένος της δραματουργός ο Σοφοκλής».
Η δραματικότητα , με εμφανή τα στοιχεία της ειρωνείας και του αυτοσαρκασμού , είναι προφανής σε αυτή την πρώτη της ατομικά ποιητική δημιουργία , αφού ο λόγος διαρθρώνεται ως ένα ich-drama, οπού το ομιλούν πρόσωπο συνδιαλέγεται με διάφορες εκφάνσεις του «εγώ» του , επιχειρώντας να καταδυθεί στα βάθη του ατομικού και συλλογικού ασυνείδητου , προκείμενου να γνωρίσει το εαυτό του .
Σουρεαλισμός και παράλογο , εφιαλτικές εικόνες , βγαλμένες θαρρείς από την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη , η Θιβετιανή και Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών
και η απεγνωσμένη προσπάθεια της ψυχής να ξεπλύνει τις ενοχές και τις αμαρτίες που τις φόρτωσε η πορεία της στην Ύλη , αφού μόνον Εκείνος , ο Ενας και Μοναδικός είναι αναμάρτητος .
Το Έρεβος απαλύνεται από μια μεσογειακή , αιγαιοπελαγίτικη – θα έλεγα – μεταφυσική στα μέτρα του ανθρώπου .
«Πάντων μέτρον άνθρωπος»φαίνεται να πρεσβεύει η «εσωτερίστρια»Ποιήτρια .
Ένα βιβλίο για όσους δεν έχουν ακόμα βρει λύσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα .

Αντιγραφή από το Ένθετο «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας
στο φύλλο της 11/03/2010
Κριτική από τον συγγραφέα - ποιητή Κωνσταντίνο Μπούρα

Είμαι σ’ εκείνο το δωμάτιο που όλο μακραίνει
αδειάζοντας την ακινησία σ’ ένα ύπνο βαθύ
Εδώ τα πάντα χιονίζουν
ακόμα και τα μάτια της
ακόμα και η ταπετσαρία στον τοίχο
Εκείνο το γκρίζο όσο μεγαλώνει
τόσο κοντά μου έρχεται
Η σκόνη παραπέτασμα
Κάλυψη εκ προθέσεως γεροντικών σκιών
Σε λήθαργο το κορίτσι
τα πεινασμένα δόντια μου στον λαιμό της
Οι γερανοί πετούν πιο πάνω από το αργόσυρτο μήκος
Σαν την λεοπάρδαλη, αφήνουν πάνω μου τα ίχνη τους
παρατηρητές
της μοναδικής εποχής που τρώει τις σάρκες των αδερφών της
Όλα σωπαίνουν πιο βαθιά ακόμα και από του χιονιού
την ασημοντυμένη μελωδία
Η αγάπη με αγάπη στις φλέβες μου γλιστράει
Εκείνη νυχτώνει πριν προλάβει να φέξει
Να σφραγίσω το γυαλί πριν η απόσταση μεγαλώσει

Τίποτα δεν ταίζει τον χρόνο
όσο οι κρεμαστοί κήποι που θεριεύουν
από τους ανύπαρκτους προορισμούς
στο θερμοκήπιο της μοναδικότητάς μου

Είμαι ο αγαπημένος βρυκόλακας της ύπαρξής της ...


Μαρία Ρ.

Η δειλή Σκιά της Όλγας

Ήταν πολύ καιρό μετά και αφού είχε τελειώσει η θλιβερή εξιστόρηση της άδειας κούνιας καταμεσής των πάγων. Μόνη της πηγαινοερχόταν με μία και μοναδική σκιά να χοροπηδάει από το ένα σχοινί στο άλλο. Ποτέ δεν καθόταν, όχι Κύριε δεν είναι για μένα η ανάπαυση έλεγε και μετά έπιανε να τραγουδά στην Όλγα που είχε εξοριστεί σε μια ακρόπολη μεσογειακή χωρίς να προλάβει ούτε έναν μύθο της εποχής των παγετώνων να αποστηθίσει με τρόπο σωστό. Συνέχεια τον συλλάβιζε και , μα τους θεούς που χωρίς χέρια απέμειναν – κόπηκαν από την ρίζα. Δεν είναι εύκολο μαθές τόσους ανθρώπους βάρος σε μπράτσα όνειρο να σηκώνεις – ανάποδα τον ιστορούσε, αλαφιασμένη με τα μαλλιά της σε δυο σφιχτές πλεξούδες δεμένα – η μια τον βοριά αναζητούσε όμως η άλλη αρραβωνιασμένη με τον νότο αν θες να ξέρεις ήταν.

Ύστερα πηδούσε από παγόβουνο σε παγόβουνο και η φωνή της σάρκινη έβγαινε από τον ομιχλώδη λάρυγγα «Ένα ένα τ' αγκάθια από τα μάτια τους θα βγάλω και θα διασχίσω ανενόχλητη το άδειο τους μονοπάτι. Εως ότου φτάσω τους φράκτες που χωρίζουν το στόμα από την αλήθεια. Εκεί θα δώσω στις λέξεις όλο μου το αίμα, σπάταλα από τ' απύθμενα στόματα θα χύνονται, γελαστές θα φονεύουν περίσσιο θάνατο που έχει στα δόντια τους σκαλώσει.» Μετά έστηνε τους καθρέφτες στην σειρά και κρυφοκοίταζε την Όλγα, ραντισμένη από τα άνθη μυγδαλιάς μύριζαν τα μάτια της πορτοκάλια και τα χείλη της δροσισμένα από χειρόγραφη αγάπη.

«Έτσι πάντα ξεχνώ τις υποσχέσεις και αφήνω τα σύνορα στην θέση τους. Δεν είναι πάντα δειλία να κοιτάς από απέναντι. Καμιά φορά θέλει όλο το θάρρος ακίνητο η αλήθεια και το όνειρο απόμακρο» έγραφε στο τελευταίο της γράμμα που το ταχυδρόμησε στο διπλανό έρημο παγόβουνο. Παραλήπτης η ηχώ της ...


Μαρία Ρ.

O Μπλάυθ και το άφτερο ασανσέρ

Ο Μπλάυθ δούλευε υπάλληλος στο λογιστήριο απέναντι στο δρόμο όπου καμιά φορά – περισσότερο τα βράδια – γευμάτιζαν οι πόρνες φθόνο με τους συμβολαιογράφους που κατέγραφαν πιο πολύ τις αιτήσεις παρά τα συμπεράσματα. Εκείνα έρχονταν αργότερα, με τον Ερμή που ενώ μεν είχε κομμένα τα φτερά του είχε καταφέρει μετά από αιματηρές διαπραγματεύσεις σάρκας, να έχει, τουλάχιστον ένα ασανσέρ που μπορούσε σερφάρει πάνω κάτω από τον 1^ο στον 7^ο - τα υπόγεια ανήκουν στον ακατανόμαστο - χωρίς να σπαταλήσει ούτε μια ικεσία. Μετρημένες οι μέρες των έκπτωτων θεών. Τσιγκουνιά ακόμα και στην χώρα των θαυμάτων , μονολογούσε γκρινιάζοντας ο κοκκινομάλλης Μπλάυθ.
Αποκαμωμένος στο τέλος της νύχτας, πηδούσε μέσα από την τζαμαρία φορώντας τα
μαύρα χέρια του έως τις άκριες των ματιών του και σκόρπιζε τις πόρνες που έτρεχαν τρομαγμένες να κρυφτούν στα κατουρημένα σώβρακα των καθυστερημένων εντελοδόχων μιας μοίρας που ποτέ δεν σταματά. Ανάθεμά σε, καταραμένη φώναζε στεκούμενος στην μέση μιας άδειας από παρακάμψεις λεωφόρου.
Μετά σκαρφάλωνε με χάρη στον σβησμένο φανοστάστη, άναβε τα μαλλιά του φλόγα φαρμακερή και την γροθιά ύψωνε μέχρι τον 7ο ουρανό.

Κάποια μέρα, φώναζε, αχ κάποια μέρα θα φτάσω στο συμπέρασμα χωρίς να χρειαστώ άδεια θαυμάτων ούτε καν τα άκρα ενός πόρνου θεού δεν θα χρειαστεί να φιλήσω. Ω ναι κάποια στιγμή θα φτύσω το αποτέλεσμα των άφτερων ανελκυστήρων και θα ρίξω τον ύψιστο όροφό τους στην άβυσσο που – το ξέρετε όπως και εγώ – είναι τυφλή. Και ποτέ δεν σου αντιγυρίζει την ματιά. Απλά στην αιωνιότητά της σε καταβροχθίζει....

Και, τότε θα δείτε, πως τίποτα δεν είχε σημασία παρά μόνο το ένα δευτερόλεπτο που η υδρόγειος της θλίψης μου είχε σταματήσει να στριφογυρίζει ίσα ίσα για να απολαύσει το δάκρυ της πεσμένο στο εξωλογιστικό στραβό μου στόμα .


Μαρία Ρ.

Πόσο Πάχυνες Κόσμε με όλα αυτά τ' άφτερα στην κοιλιά σου ασανσέρ, όμορφα χωνεμένα...

O Μπεν και το μπαρ των γκέυ

Ο Μπεν ήταν ο συσσωρευτής της μακρόκοσμης ενέργειας στα μπαρ όπου κάποιοι έπιναν μυθοπλασίες και άλλοι απλά ήταν στερημένοι πατρότητας. Πως να σε αγαπήσω, πατέρα, όταν στερούμαι αντρικής οδύνης και λώρου ντροπής; Έτριζε τα μάτια του όταν έβαζαν ενέχυρο την μικρή ρόδινη γλώσσα τους ανάμεσα στο ιδρωμένο μονοπάτι που έχτιζαν οι σάρκινες κορφές των λόφων του – εκείνος επέμενε ότι ήταν των λόγων του ανατάσεις - και φορούσε στα κρυφά τα λευκά βρακάκια των νόθων – μπάσταρδοι με ένα Φον στο επώνυμο γιατί ακόμα και η αισχρότητα δικαιούται να γκαστρώνεται από την αριστοκρατία - που άφηναν έξω από την δίφυλλη πόρτα έναντι μιας εξευτελιστικής αμοιβής. Μια ευτελής επιδημία επιθυμιών έναντι της αγίας κυριακής της νηστείας. – Ω Εύα πόσο θα θελα να μαραζώνω ανάμεσα στα σκέλια σου, σκεφτόταν ο μπάσταρδος γνήσιος απόγονος των παντοδύναμων αμφιβολιών.
Αλλά όλη η άσκηση είχε ένα μικρό πρόβλημα που δεν μπορούσε ούτε με τα σπηρούνια να λυθεί ούτε με τις εφήμερες σάρκες που έπεφταν σαν ακρίδες πάνω στο χυμένο σπέρμα των παραμορφωμένων θαμώνων.
Ο Μπεν δεν ήταν παρά ένας εποχικός μπάρμαν στο υπέργηρο κατάστημα της ζήτησης.
Και το παστό κρέας στην εποχή του νερού προσφερόταν ξυρισμένο και , αλίμονο, δωρεάν.

Ας όψεται η Πρόνοια που στην λύση ξηρασία μας οδηγεί, σκέφτηκε η σερβιτόρα την ώρα
που κατά λάθος η στέκα χτυπούσε την ολοστρόγγυλη λευκή μπάλα στο πράσινο τραπέζι
των στοιχημάτων

παρόλα αυτά ο Μπεν μονολογούσε "καμία ομοιότητα με την φαντασία η ανίχνευση των μαύρων νησιών του Ζέφυρου"


Μαρία Ρ.